Chinese tourist

In Hohhot had ik nog een dag voordat ik verder zou reizen. Edward adviseerde om naar de 'the grasslands' te reizen. Ik kreeg visioenen van steppen en nomaden en dat wilde ik graag meemaken. Het zou alleen kunnen met privé auto en gids. Toen hoorde wat de kosten waren moest ik wel even slikken. Maar wanneer kom ik weer in Inner Mongolië? En als Edward zegt dat het bijzonder is...Zo vertrok ik vroeg want het was wel een paar uur rijden naar de grasslands. Dat niemand me precies kon vertellen wat we gingen doen baarde me op dat moment nog geen zorgen. Ruim een half uur voor vertrek zou Edward mij treffen in de lobby met chauffeur en gids. Er moesten allerlei formulieren en verzekeringspapieren worden ingevuld. En ik kreeg uitgelegd wat niet  bij de reis inbegrepen is. Allemaal in het Chinees.

Daarna gingen we op pad.

Ella ( de engels naam van de gids) is 21 jaar en het eerste wat ze zei was: I'm a litlle shy. Sorry my english is poor. Ik probeerde haar op haar gemak te stellen en vroeg hoe het programma eruit ziet. De chauffeur spreekt geen woord engels.

Ze weet het niet. Ik begrijp dat we naar de grasslands gaan - to the destination - see the grasslands, have lunch, visit a monastery, see a performance and at 18.00 we return to Hohhot. Bij het woord performance krijg ik al een bruin vermoeden. Ik besluit het maar over me heen te laten komen.

Ik probeer een gesprek op gang te brengen met de gids en vraag of ze iets kan vertellen over de grasslands en de geschiedenis. Maar ze blijkt niet veel te weten. En eigenlijk snapt ze ook niet zo goed wat ik vraag. Ze is duidelijk zenuwachtig dus ik doe mijn best om haar op haar minder nerveus te maken. Ze heeft engels gestudeerd en werkt als vertaler op het reisbureau. De chauffeur kent ze niet. Na 3 kwartier stoppen we op een parkeerplaats bij een benzinestation op een T-kruising. Ik vraag waarom we stoppen. 'Ýou can look around' was het antwoord. Verbaasd geef ik aan dat ik geen enkele reden zie om rond te kijken. Ik ken weinig oninteressantere plekken. Blijkt dat we op mensen wachten die meerijden. Ik zeg dat ik een prive-auto heb gehuurd en niet had begrepen dat er meer mensen mee zouden gaan.

Toen we weer alleen verder reden en even later op mijn verzoek stopten op een plek die ik wel interessant vond begreep ik dat er vrienden van de chauffeur meereisden die dag. In hun eigen auto. Aardige mensen met een dochter van 5.

Het landschap veranderde van heuvelachtig tot vlak. Zijn dit de grasslands? Nee want we zijn nog niet op de 'destination'. Op mijn vraag of we nog nomaden zouden treffen was het antwoord nee. Ik werd steeds nieuwsgieriger wat ik wel zou gaan zien. Opeens zag ik een nep nomaden dorp. Dat was een resort volgens Ella. Naarmate we verder reden nam het aantal nep-nomadendorpen toe. Naar mijn idee een geval van horizonvervuiling. Het hel gevoel van eindeloze steppen was in een keer weg. Ik kreeg een vaag idee over onze 'destination'. En ja, naar twee uur rijden kwamen we aan bij een nep nomadendorp. Ik vroeg wat we hier gingen doen. De 'graslands' bekijken was het antwoord. Of ik paard wilde rijden. Ik had de horden afgetobde paarden al zien staan en zag ook dat op paard de grasslands bekijken betekende dat je 1,5 uur rond het nep nomadendorp zou rijden. Ik gaf aan dat ik geen paard wilde rijden. Het was stil. Tot drie keer toe vroeg Ella of ik toch echt geen paard wilde rijden. Iedereen gaat namelijk paard rijden. Ik zei dat ik liever zonder groep wilde lopen. Het bleek dat dit programmaonderdeel twee uur zou duren en daarna zouden we gaan lunchen in de nep nomadentent.

Ik kreeg een Mongools welkomstritueel afgeraffeld. Een dag eerder had ik dit met aandacht meegemaakt. Dit was de nepversie. Toen ik vroeg hoe ik het beste kon lopen kreeg ik te horen dat dat niet kon. Alleen per paard was het mogelijk de grasslands te zien.

Ik raakte geïrriteerd en zei dat ik het dan zelf wel uit zou zoeken en liep de wei in. De chauffeur en Ella liepen mee. Ella had duidelijk de opdracht om niet van mijn zijde te wijken. Iedereen liep in sportieve kleren. Ella in feestrok en zilveren muiltjes Ik liep door de wei en we moesten over het prikkeldraad klimmen. De chauffeur hield het voor gezien. Eenmaal over het prikkeldraad raakten we uit de menigte. En wandelenden we ruim een uur door de grasslands. Heel aangenaam. Helaas voegde Ella weinig toe aan mijn kennis over de grasslands.

Het blijkt dat je alleen in de maanden juli en augustus georganiseerd naar de grasslands kunt. Vooral Chinezen uit het zuiden boeken dure reizen om een aantal dagen in een nep nomadentent te verblijven. Ik vroeg wat ze dan gaan doen. Het is heet, stoffig, dor en er is niets te doen behalve paardrijden en eten.

Toerisme in China is een fenomeen. Ik heb de dag in verwondering doorgebracht en vooral de Chinese toeristen geobserveerd. Steeds meer Chinezen hebben geld om te reizen. 30 jaar geleden waren er nauwelijks Chinese toeristen, alleen westerse. Nu gaan de paar westerse toeristen op in de Chinese massa. En Chinezen hebben een andere smaak en een andere invulling van vakantie.

Ook nog maar sinds kort wordt er waarde gehecht aan geschiedenis en cultuur. Omdat er een enorme inhaalslag wordt gepleegd opent er dagelijks ergens een museum. Dat klinkt veel maar haalt het nog lang niet bij de dichtheid van musea per inwoner in Nederland.

Nu er geld is en het belang van de eigen geschiedenis en cultuur, sinds Deng Xiaoping aan de macht is, gepropageerd wordt willen mensen die plekken en verhalen zien en horen. Verheerlijking van geschiedenis en natuur is duidelijk het geval. E zijn 1,3 miljard Chinezen. Nu een substantieel aantal is gaan reizen is het zaak dit in goede banen te leiden. Daarom zijn er programma's met instructies die iedereen opvolgt. Overal worden megastations gebouwd om de massa's mensen te kunnen vervoeren. Overal is strenge beveiliging en controle. Aan het wegennet wordt  gewerkt want vooral in de steden kunnen de wegen  de aantallen  auto's niet aan. En de plekken waar Chinezen naartoe reizen worden zo ingericht dat men grote hoeveelheden mensen kan verwerken. De verstilde plekken van 30 jaar geleden bestaan niet meer. Alle mooie plekken worden geëxploiteerd en soms ook beschermd. En overal moet je een ticket voor kopen .Op eigen gelegenheid is er niet bij. Maar is ook geen behoefte`- bij Chinezen. Alles in familieverband of een ander groepsverband en volgens de regels en adviezen. Als er gewaarschuwd wordt voor zon en wind, dragen de meeste chinezen een windjack en gezichtsbedekking. Ook bij 40 graden celcius

De grasslands verwerken in twee maanden 100.000 chinezen die paardrijden en in neptenten slapen. En allemaal goed moeten eten. Want eten is voor Chinezen heel belangrijk. Daar wordt ook ruim tijd voor uitgetrokken. Uit gesprekken leer ik dat Chinezen ook altijd ruim tevoren moeten boeken als ze nar een museum willen of een historische site willen bezoeken. En alles moet kloppen. Alles - reizen, sites bezoeken, musea - gaat op bassi van ID. Als er een nummer niet klopt is het kaartje niet geldig. En er wordt strict volgens de regels gewerkt.

Wat ook opvalt is de foto- en vooral selfie-manie. Nauwelijks met camera's. Alle Chinezen zijn actief mobiel. Meer dan in NL.

Hoe zag mijn dag er verder uit? Na mijn illegale wandeling door de 'grasslands' hebben we ruim een uur geluncht. Daarna was de chauffeur zoek en bleek met de dochter van zijn vriend aan het paardrijden want dat wilde ze zo graag.

Omdat de chauffeur zijn papieren niet meer kon vinden kon hij niet aantonen dat een bezoek aan de tempel extra was dus reed hij mij daarheen. Een oude verwaarloosde Tibetaanse tempel. Geen bezoekers. Het enige authentieke dat ik die dag heb gezien. En de performance was wat je je er bij voorstelt. Een bonanzadorp in de steppen dat zich vulde met honderden Chinezen waar de geschiedenis van de grote Dhengis Khan werd nagespeeld.

Daarna was het nog niet afgelopen. Er volgde nog een demonstratie boogschieten ( een terugkerend activiteit bij historische sites), worstelen en paardenrennen. Ik gaf aan dat ik wel terug wilde. Maar de chauffeur vermaakte zich prima met zijn vrienden en was telefonisch niet bereikbaar.

Ik zie de dag maar als een fenomeen.

Edward vroeg de volgende ochtend geïnteresseerd hoe de dag was geweest. Hij maakte zich zorgen over de gids. En natuurlijk gaf ik aan dat het een leuke dag was! Hoe erg zou hij het vinden als ik mijn echte mening zou vertellen. Dat zou gezichtsverlies betekenen. Het ergste wat je als Chinees kan overkomen.

Sinds die dag leg ik mij neer bij de manier waarop toerisme in China georganiseerd is en zoek ik uit wat een tour of bezoek betekent. Naar eigen behoefte doseren kan - alleen binnen de Chinese context.