Guangzhou

Na een paar ontspannen dagen in Hongkong zijn we vandaag in Guangzhou aangekomen. Hongkong was groots, divers, van onmetelijk luxe tot arm en eenvoudig. Druk, heet regenachtig, maar ook hip en verrassend. Ik wist niet dat 75% van Hongkong uit natuur bestaat. We liepen door Kowloon en bezochten Chungking Mansions, het backpackersparadijs waar we 30 jaar geleden sliepen. Met een oude open tram lieten we ons over Hongkong eiland rijden. Zagen zeldzame vlinders in Hongkong Park. Dit is de plek waar zich tot 1984 nog de militaire basis van de engelsen bevond. Het huidige 'marriage office' was het huis van de Deputy Chief Officer.

We hebben de touristische uitjes gedaan: Victoria Peak, met de kabelbaan naar het Po Lin klooster en s'werelds grootste Buddha bewonderd. Maar dat Tai O op Lantau eiland ook Hongkong is had ik niet verwacht. Visser wonen er nog in plaatstalen hutjes op palen. Hoewel er steeds minder te vissen valt begrijp ik uit een gesprek met een lokale bewoonster. En de overheid bemoeit zich steeds meer met het leven in Tai O. En dat willen de bewoners niet. Ze willen dat alles blijft zoals het al jaren is. Kansloos!

Door een studiegenoot van Pepijn belanden we in het supermooie Ritz Carlton waar hij stage loopt in de Club. De bar, de hoogste ter wereld is geweldig! Wat een uitzicht! En wat een luxe. Ik ken geen mooiere en hogere toilet! Via Pepijn komen we ook terecht in PMQ dat sinds een jaar bestaat. Een hotspot in en voormalig politiestation voor designers, fotografen, theatermensen en vooral een hippe place to be. Maar echt mooi gedaan. Veel ateliers en een grote kookstudio - heel druk-  en een paar hippe restaurants. Little Bao, een culinaire snackbar om de hoek bij PMQ is hot bij jonge mensen. Erg lekker! En bijzonder.

En dan vandaag naar Ghangzhou. Hoe relaxt Hongkong was, zo hard werken is het als je over de grens komt. Na 30 jaar is er ook een hoop niet veranderd. De chaos op het station, niemand die engels spreekt, nog steeds kleine kinderen zonder luier met een grote opening in de broek die op het station gewoon hurken en plassen. Alle ATM's zijn defect. We worden continu aangesproken door Chinezen die iets van ons willen, we zien bedelaars, het is vuil. We hebben alle treintickets voor de komende drie weken al vanuit Nederland geregeld en hoeven ze alleen maar op te halen. Drie keer staan we in de verkeerde lange rij. Eenmaal aan de beurt blijkt de administratieve handeling eindeloos. Als 1 van de 4 reizen voor 4 personen is bevestigd blijkt dat we eerst contant geld moeten betalen voor de beambte de handeling kan afmaken. En omdat we geen geld konden wisselen.... niks credit card. Kortom na ruim twee uur hebben we onze tickets. Gaan we naar de volgende rij voor de taxi's. De bagage past niet in de taxi en de chauffeur weet de weg niet. Maar we komen aan. Met hulp van Jason, architect bij Zaha Hadid en eigenaar van onze Airbnb. En zitten we nu in een koloniaal pand dat simpel maar smaakvol is verbouwd door Jason. Blijkt dat hij 6 jaar heeft gewerkt aan het operagebouw in Ghangzhou, waar we morgen naartoe gaan. Jason is een schatje. Erg gastvrij en hij heeft goede tips.

We sluiten af in een lokaal Cantonees restaurant. We zijn er een bezienswaardigheid. Een druk restaurant op de tweede verdieping valt stil als we binnenlopen en iedereen staart ons aan of begint te lachen. Vooral het keukenpersoneel vindt ons reuze komisch. Niemand spreekt engels. Gelukkig zijn er foto's van gerechten. We zien dat er veel wordt gerookt aan tafel. De 5 mannen aan de tafel naast ons tikken bij het eten even een fles Hennesy weg. De glazen worden gespoeld met thee. En de aardige jongen aan tafel snapt niet dat we geen chinees kunnen lezen. Iedere keer als hij iets duidelijk wil maken komt hij weer met een stuk papier en schrijft in het Chinees drie opties op. Pepijn doet alsof hij het begrijpt en wijst steeds iets aan. Iedere keer weer een verrassing wat er dan gebeurt. We krijgen (teveel) heerlijke gerechten en sluiten de dag af met een enorme berg lekker eten.

Nou mam, ik wens je straks veel succes in je eentje, zegt mijn dochter Eva.