Mr ZHao

In Hohhot geef ik een presentatie aan het team van Ni Zhang en Mr. Zhao is ook uitgenodigd. Na de lunch, in een Mongools restaurant waarbij ik ritueel verwelkomd wordt in Inner Mongolië, zal Mr. Zhao me rondleiden in het Provinciale museum. Een imposant gebouw dat grenst aan het nationaal theater en door een Japanse architect ontworpen is. Niemand heeft me tot nu toe de naam van de architect kunnen vertellen.

Mr. Zhao is een van de meest gepassioneerde educatoren de ik ken. Hij is rondleider en verantwoordelijk voor educatie in het museum. Hij werkt al sinds 1983 in het museum. Toen nog gevestigd in een van de historische panden van de stad. Ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan van Inner Mongolië in 2007 is een nieuw museum en theater gebouwd. Symbolisch zijn de grasslands en de rivier opgenomen in de architectuur. Mr. Zhao vindt het oude museum mooier.

Mr. Zhao vertelt hoe hij als jongere al niets liever wilde dan bij het museum werken en in 1983 dolgelukkig was dat zijn droom waarheid werd. Door de jaren heen heeft hij gestudeerd en is tot de huidige functie opgeklommen.

Hij is zeer geïnteresseerd, vindt zijn vak geweldig en weet heel veel: over de dinosuarussen die in het gebied hebben geleefd, de archeologie, de geschiedenis en de verschillende volkeren van Mongolië. Gepassioneerd leidt hij me rond. En laat me het hele museum zien. En terwijl ik na de km die we afleggen wat vermoeid raak vertelt Mr, Zhao nog even bevlogen verder. Archeologie is zijn grootste passie. Hij heeft dan ook drie jaar met een Belgisch team meegewerkt aan opgravingen in Inner Mongolië.

Ik heb Mr. Zhao de foto's van Hohhot laten zien uit 1987 en hij raakt direct enthousiast. Veel van hetgeen ik laat zien is er niet meer. Maar hij kan zich de tijd van de foto's nog goed herinneren. Hij stelt voor dat we op zoek gaan naar die plekken. In zijn auto zonder airconditioning begeven we ons  met 35 graden celcius in het moordende verkeer. In Chinese kunnen de wegen de tsunami aan auto's niet verwerken. Zelfs niet in deze 'kleine stad' met maar 3 miljoen inwoners. Daarbij ben je in het verkeer continu in levensgevaar want Chinezen kunnen niet rijden en houden zich niet aan de verkeersregels.

We gaan naar de oude stad. De helft van het huidige Hohhot bestond niet in 1987. Vooral de laatste 10 jaar is de stad verdubbeld.

Maar ook de oude stad is drastisch veranderd. Eerlijk gezegd herken ik de stad niet meer. Hoe Mr. Zhao ook zijn best doet. Alleen de oude moskee, de ingang van de oude boeddhistische tempel  en gebouw bij wat ooit een hutong (traditionele Chinese woonwijk) was komt me vaag bekend voor. De context is totaal veranderd.

Mr Zhao maakt overal foto's. Hij vindt het geweldig dat ik zo geïnteresseerd ben in China en nodigt me uit om bij hem thuis te eten. Dan maak ik het echte lokale China mee! Dankbaar aanvaard ik zijn uitnodiging. We rijden naar weer een ander deel van de stad, vlak bij de universiteit. Li Chun Yan, de vrouw van Mr. Zhao, werkt als laborant bij de universiteit. In de 6 verdiepingen hoge appartementcomplexen wonen docenten en andere medewerkers aan de universiteit. Mr. Zhao woont er inmiddels 20 jaar en is blij met zijn woonplek. Het complex is ruim opgezet. Als ik complex binnenloop zie ik dat er geen aandacht is voor de entree en het trappenhuis. We lopen naar de 5e verdieping. Er is geen lift in het gebouw. Het appartement is ruim, schoon en licht. Mr. Zhao houdt van verzamelen en heeft een soort privé museum in zijn kamer. Ik krijg ( opnieuw) een rondleiding. Hij geeft aan dat hij op den duur de woonkamer echt in een museum wil veranderen.

Li Chun Yan is een lieve vrouw en heeft het eten gekookt. Ze spreekt geen engels  Ze heeft heerlijke dumplings gemaakt. Ik wordt zeer gastvrij ontvangen. Ik hoor dat ze een dochter hebben die op dit moment in Nieuw Zeeland studeert en een schotse vriend heeft. Ik krijg foto's te zien en mijn mening wordt gevraagd. Is hij niet knap? Denk ik dat hij een goede partij is voor hun dochter?

Ik laat foto's van mijn gezin zien en die worden meteen opgeslagen. En naar de dochter ge-we chat (de Chinese what's app). Ik begrijp dat Li iedere dag contact heeft met haar dochter. En in paniek raakt als ze een dag geen contact heeft. Ik bedenk dat het heel wat betekent voor deze mensen om hun dochter in Nieuw Zeeland te laten studeren. Want rijk zijn deze mensen niet. Maar kinderen betekenen alles voor Chinezen. Daar zetten ze alles voor aan de kant.

Ik krijg een rondleiding door het huis. Als Mr.Zhao hoort waar ik slaap vindt hij dat ik de volgende keer maar in zijn huis moet slapen. Ik betaal nu veel te veel geld. Ik word meegenomen naar mijn toekomstige slaapkamer. Wat een lieve mensen.

Ik wordt door beiden naar mij hotel gebracht. We nemen afscheid.

De volgende dag vraag Mr. Zhao of ik hem via we chat de oude foto's wil sturen. Die wil hjj op zijn website plaatsen. Ik krijg de dag erop een rij opgestoken duimpjes retour. En een overzicht van alle reacties die hij ontvangen heeft op zijn bericht.