Nieuwe indrukken

Met spijt verhuis ik naar het Holiday Inn hotel, aan de andere kant van Beijing. Ik zal de vriendelijke mensen in het hostel missen. Ik vond de Hutong geweldig. Nu naar een glimmend zakenhotel waar ik alleen Chinezen tref. Maar na een dag ben ik blij. Het is even heel comfortabel en ik ben toch de hele dag op pad. Ni Zhang de directeur en oprichter van het eerste kindermuseum van China in Beijing - open sinds 2015- en ontwikkelaar van een gigantisch groot kindermuseum ( 71.000 m2) in Hohhot, de hoofdstad van Binnen Mongolië heeft me uitgenodigd om haar team te ontmoeten en expertise uit te wisselen.

Ni is een bijzondere vrouw. Moeder van drie kinderen, ze heeft in de VS gestudeerd, is slim, snel, creatief en vol power. Als ik haar s'ochtends tref is ze net terug van vakantie in de VS  en heeft niet geslapen. Ni is directeur van het museum in Beijing en  Hohhot. Ze leidt in middels een goot team. Het geheel wordt gefinancierd door de stichting van de zeer vermogende Lao Niu die sinds 2004 al 4 miljard RMB in projecten op gebied van cultuur, onderwijs en milieu heeft gesteund. Doel is 10 kindermusea te ontwikkelen in China. En dan moet je denken aan projecten ter grootte van het Rijksmuseum. Ik heb Ni in de VS ontmoet in mijn rol als voorzitter van Hands On en ze was deelnemer van de Hands On conferentie in Amsterdam vorig jaar.

We hebben contact gehouden en toen ik besloot mijn sabbatical in China door te brengen stelde ze voor dat ze mij zou helpen met het organiseren van afspraken door heel China in ruil voor delen van expertise.

En zo ontmoet ik nu al 4 dagen de meest uiteenlopende mensen in musea en heb ik al wat presentaties en gesprekken achter de rug. Voor mij een buitenkans omdat ik via deze contacten een andere blik op China krijg.

En ik heb inmiddels een intensieve band opgebouwd met Edward - de Engelse naam van de rechterhand van Ni. Edward is eind twintig; slim, leergierig en vreselijk aardig. Ni heeft bepaald dat hij mij helpt en vergezelt om zo te leren van alle ontmoetingen en gesprekken. Ook bereidt hij alle zakelijke afspraken voor. In Beijing, Hohhot, Chengdu, Nanjing, Hangzhou en Shanghai. En hij vliegt in waar we afpraken hebben. Hij regelt indien nodig hotels en reizen en treedt op als vertaler. En dat is hard nodig want zelfs in de grote nationale musea spreekt vrijwel niemand Engels.

Ik verwonder me dagelijks. En kan ook weer met verbazing naar de situatie kijken waarin ik verzeild ben geraakt. Ik heb veel bijzondere gesprekken. Over wat de grote veranderingen in China betekenen voor mensen. Hoe nationale musea vastgeketend zitten door de politiek. Hoe creativiteit vooral bij particuliere musea ontstaat. Hoe er honger is naar expertise. Hoe het besef van de waarde van cultuur relatief nieuw is.

Ik kijk nu al anders naar China en de mensen. Ik leer iedere dag.

Morgen trek ik verder en zal ik een dag doorbrengen in een soft sleeper ( een slaaptrein die ook overdag wordt ingezet bij lange ritten). Dit keer met drie onbekende Chinezen. Ik hoop s'avonds in Hohhot aan te komen.

Maar morgenvroeg eerst door de moordende spits  naar station Beijing West.